این کارگردان و بازیگر تئاتر و تلویزیون در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس در مورد کارگردانی نمایش «پپرونی برای دیکتاتور» گفت: کارگردان اصلی این نمایش پسرم علی احمدی  است اما کارگردانی این تئاتر را به من تقدیم کرد  و در کاتالوگ از من به عنوان کارگردان نام برد.

وی در خصوص این همکاری  توضیح داد: سالهاست با پسرم کار می کنم در حالیکه به نسل جوان ما هیچ اعتمادی نمی شود و وقتی من  این استعداد را در کنار خودم می بینم  چرا خودم باعث معرفی او نشوم و دستش را نگیرم؟

خسرو احمدی با بیان اینکه قرار نبود در این نمایش بازی داشته باشم گفت:  در جمع بندی ببه این نتیجه رسیدیم که بخشی از کار به عهده من باشد. پسرم این نمایش را با نگاهی به فیلم نامه «اسم»  بازنویسی کرد و چند شخصیت هم به داستان اضافه کرد. من وقتی متن کامل شده را خواندم دیدم بسیار عالی از کار در آمده و قابلیت اجرا را دارد.

وی در مورد داستان این نمایش توضیح داد: در این نمایش سعی کردیم مشکل روز جامعه را بیان کنیم و به خانواده ها هشدار دهیم که با چه جامعه بی حوصله و عصبی روبرو هستیم که با یک شوخی یک جمع خانواده از هم می پاشد.

این بازیگر همچنین در مورد جایگاه فعلی خود در بازیگری گفت: انسان زیاده خواهی نیستم و از جایگاه بازیگر ی خود راضیم؛ شاید آن اتفاق خاص  که باید برایم در عرصه بازیگری می افتاد تا به حال نیفتاده و دوست دارم که به جایگاه بالاتری در بازیگری برسم، اما از وضعیت حال حاضر خود راضی هستم و فکر می کنم خدا مرا خیلی دوست دارد.

احمدی در بخش دیگری از صحبت خود در خصوص اینکه  نسل دهه شصت  او را با کارهای کودک  می شناسند گفت: نزدیک به بیست و چند سال از ساخته شدن  مجموعه تلویزیونی النگ و دولنگ می گذرد ولی مردم هنوز مرا با این سریال می شناسند.  بعد از النگ و دولنگ من نزدیک به چهل سریال، صد تئاتر و بیست فیلم سینمایی بازی کردم  اما مردم این سریال در ذهنشان همچنان باقی مانده است. این از خاصیت سریال های دهه شصت بود.

وی به صحبت هایش افزود: متاسفم که باید بگویم در حال حاضر بچه های ما دیگر تلویزیون ایران را نگاه نمی کنند و جای خالی سریالهای عروسکی چون خونه مادربزرگه برای فرزندانمان کاملا حس می شود.  

این بازیگر افزود: در ایران استعدادهای زیادی در زمینه های مختلف داریم اما نمی دانم چرا از جوانان  و نخبه های کشورمان  استفاده نمی کنیم تا بتوانیم در جذب مخاطب  موفق باشیم.